Nadzieja w cieniu wojny

To był najstraszniejszy moment mojego życia

Valentyna pochodzi z Zaporoża. Z wykształcenia jest ekonomistką, ale jej prawdziwa pasja to fotografia. Udało jej się otworzyć studio fotograficzne, w którym lubiła organizować sesje rodzinne. „Ale musiałam to zostawić. I dlatego nie mogę się tu trochę odnaleźć”. Wyjechała z Ukrainy wraz z mężem i 3-letnim synkiem, zostawiając u rodziców ukochanego psa. Ostatecznie do Polski trafiła sama z dzieckiem, jej mąż wrócił do kraju i wstąpił do wojska. 

„To był najstraszniejszy moment mojego życia, zrozumiałam wtedy, że nic już nie będzie takie jak było. Nie wiedziałam, że on chce się zgłosić. I teraz ja jestem tutaj, gdzie jest spokojnie, a on jest tam, w ciągłym niebezpieczeństwie. Jest tam już 3 lata i nie wiadomo, ile jeszcze to potrwa. To bilet w jedną stronę”.

Julia początkowo nie mogła uwierzyć, że wybuchła wojna. Wystraszyła się, gdy na ulicy zobaczyła czołg.

Poczułam się szczęściarą 

Dla Valentyny i Julii pierwsze miesiące w Polsce nie były łatwe. Valentyna długo nie mogła się odnaleźć, bardzo cierpiała z powodu rozłąki z mężem. 

„Myślałam, że już teraz wróci, ale poprosili go o przedłużenie kontraktu na kolejne 3 lata. Chcę żyć z mężem, chcę, aby moje dziecko znało swojego tatę. To taki ból, że nic nie mogę zrobić”. 

Julia rzuciła się w wir pracy – przez rok nieustannie działała jako wolontariuszka, pomagając osobom z Ukrainy. Pracowała też w magazynie. Obie trafiły do programu Social Inclusion finansowanego przez PAH. 

„Jak zadzwonili z PAH to naprawdę poczułam się szczęściarą. Miałam wsparcie finansowe na wynajem mieszkania. Przede wszystkim cieszyłam się przez wzgląd na synów, bo jak patrzyłam jak spokojnie śpią, to sama czułam się spokojniejsza, że są bezpieczni i nic im nie grozi” – opowiada Julia. 

Kiedy oddaję ludziom to, co mam, to jestem szczęśliwa

„Dzięki Waszej pomocy otworzyłam w Polsce kolejny biznes – mamy przyczepę, w której robimy polskie zapiekanki i ukraińskie czebureki. Działamy w Toruniu. Dzięki PAH zdobyłam też inny nowy zawód – od niedawna jestem prawdziwą groomerką!”  

Julia powoli odbudowuje swoje życie. Lubi Polskę, ale bardzo tęskni za swoim domem i chciałaby wrócić do Ukrainy. „Ostatnio byłam we Lwowie i było mi bardzo przykro. Wszystko było dla mnie takie piękne. Nawet jeśli coś było zniszczone i zaniedbane, to się tym zachwycałam. Ale widzę po ludziach, że są wykończeni wojną. Nie ma w nich światła, wszystko jest szare, ciągle wyją syreny. Nie da się tak żyć, nie da się tam wrócić”. 

Valentyna szuka pracy. Bardzo chciałaby realizować swoje hobby i dalej organizować sesje zdjęciowe dla rodzin i dzieci, ale jak sama mówi, na razie nie może znaleźć klientów. Jest jednak pełna innych pomysłów i energii do działania. 

„Marzę o stworzeniu miejsca dla twórczych osób, gdzie będzie można robić sesje zdjęciowe, organizować jogę dla dziewczyn, malować, lepić z gliny itd. Chciałabym robić takie rzeczy dla ludzi z Ukrainy, którzy nie mają możliwości za nie zapłacić. 

Zrozumiałam, że my, kobiety jesteśmy wyjątkowe. Nasza energia jest taka ważna! Szukam teraz drogi dla siebie i myślę, że świat mnie usłyszy. Zrozumiałam, że życie jest tu i teraz. Nawet, gdy jest ciężko, to kiedy oddaję ludziom to, co mam – a mam w sobie dużo ciepła i światła – to jestem szczęśliwa. I chciałabym, żeby inni też byli szczęśliwi”. 

Autorka: Natalia Makulska, Polska Akcja Humanitarna